اگر به آنچه که میخواستی نرسیدی ، از آنچه هستی نگران مباش....

                                         "نهج البلاغه حکمت 69"

دستاشو گره زده به شبکه ها...سرشو تکیه داده بود...اشک هم راه خودشو پیدا کرده بود....آروم میومد...

چشماشو دوخته به نیاز به همون تیکه پارچه سبزی که به

ضریح گره بسته بودند...اما او دلشو گره زده بود...یه گره بزرگ وسبز...منتظر بود...

..............

هر کاری میکنی ذهنتو جمع وجور کنی نمیشه....میخواهی بنویسی اما نمیتونی....حرفای زیادی برای گفتن داری...

حرفایی که تو ذهنتو وتو قلبت گیر کرده....چه جوری باید بگی نمیدونی و نمیتونی....؟؟؟

شده وضعیتت مثل وضعیت سابق ایران تو سازمان ملل...کاملا به شکل تعلیقی....

بین زمین و آسمون گیر کردی...

مثل همیشه..سعی میکنی ذکر همیشگیت رو بیشتر مرور کنی....

الهی و ربی من لی غیرک....از ته ته دلت میگی...عمق وجودت.....

خودت هم میدونی صدات ومیشنوه داره نگاهت میکنه...حالا میخواد چه کنه...الله اعلم...خودش میدونه...

پس امیدت و قطع نمیکنی...فقط زودتر میخواهی کمکت کنه...به یه آرامش قلبی برسی..

از شکل تعلیق و اضطراب در بیای...خودت هم نمیدونی منشا اضطرابت چیه و کجاست...؟؟؟

با خودت فکر میکنی که پس چی از خودم میدونم....!!!نتیجه میگیری خودتو گم کردی...برا پیدا کردن خودت راهتو کج میکنی

میری زیارت سید الکریم...تاثیر داره...آرومتری...اما هنوز جا داری...

کلهم وضعیت خوبی نیست...شاید................!!!

خودمونی...:

1. بوی مادر میاد...بوی فاطمیه...(البت مونده...اما ...)

کربلایی باشید.....